در ابتدا، در اوایل دهه 1900، از کاشی های سرامیکی و سرامیک کف توالت در ساختمان های عمومی مانند کلیسا ها و خانه های متعلق به خانواده های ثروتمندی استفاده می‌شد که می‌توانستند این افزودنی شیک را برای خانه‌شان بپردازند.
در طول دهه 1920 برای سهولت نصب کاشی های موزاییکی کوچک بر روی دیوارها، در عین حال که ظاهر زیبای طراحان را می بخشید، کاشی ها بر روی ورق ها نصب می شدند تا در وقت و تلاش مردم صرفه جویی شود.
در دهه 1950 بود که کاشی‌های سرامیکی رشد کردند و خانه‌های بیشتری در حال نصب آن‌ها بودند.
این امر به ویژه در مورد کاشی‌های حمام، به‌ویژه در آمریکای شمالی صادق بود، زیرا کاشی‌های لعاب‌دار جایگزین مناسب‌تر، تمیز کردن آسان‌تر و شیک‌تر برای کف‌پوش‌ها بودند.
در طول دهه 1950 در اروپا، کاشی‌ها بسیار مقرون به صرفه‌تر می‌شدند و در این مدت کاشی‌های مقرون به صرفه موجود در بازار در اطراف بقیه خانه‌ها مانند کفپوش آشپزخانه و کف حمام استفاده می‌شدند.
در قرن بیستم، خانه‌های بیشتری خدمات نصب کاشی و سرامیک را خریداری می‌کردند، اما نه تنها به دلیل ظاهر مطلوبشان که ظاهری مرتب و مرتب به خانه‌ها می‌داد، بلکه به دلیل رعایت بهداشت.
کاشی ها شروع به استفاده نامحدود مانند دوش کاشی و کاشی های شومینه کردند. کفپوش کاشی و سرامیک به راحتی تمیز می شود و بنابراین افزودنی ایده آل برای حمام و آشپزخانه است.
در همین حال، کفپوش سرامیکی در مکان‌هایی مانند رستوران‌ها و آزمایشگاه‌های علمی، که در آن از اقلامی مانند مواد شیمیایی استفاده می‌شود، فواید بی‌شماری نیز ارائه می‌دهد که باعث بهداشتی‌تر و ایمن‌تر شدن کارکرد آن می‌شود.
کاشی ها ساده ترین شکل هنر سرامیک هستند. اولین نمونه های شناخته شده مصری و مربوط به 4000 سال قبل از میلاد هستند.
در طول تاریخ، کاشی ها توسط آشوری ها، بابلی ها و امپراتوری اسلامی ساخته شده است.
کاشی‌های اولیه را می‌توان در تونس (حدود نهم)، کاشان ایران (حدود یازدهم)، و بسیاری از مساجد شرق میانه با خط‌های قرآنی با استفاده از کاشی‌های برجسته رنگارنگ (حدود دوازدهم به بعد) مشاهده کرد.
