بین قرن‌های 16 و 17، Caltagirone و Sciacca پایتخت‌های مایولیکا سیسیلی بودند. اولی استادان خود را صادر می کند و در سراسر جزیره کار می کند، در حالی که دومی به دلیل زیبایی سفال های میناکاری شده و غنای کف های مجلل آن مورد قدردانی قرار می گیرد.
اختراع ساده و مبتکرانه کاشی سرامیک کف پذیرایی یکی از مهمترین دستاوردهای بشریت است. در سیسیل در هزاره ششم قبل از میلاد ظاهر می شود. و تا عصر برنز در تمام مراکز بومی جزیره توسعه یافت.
از اولین مصنوعات ناهموار Stentinello، در نزدیکی سیراکوز، یک سفر طولانی و پربار به سرامیک زیبای نقاشی شده، سه کروم و شعله‌دار منتهی می‌شود که تحت تأثیر تأثیرات قوی ایتالیایی، تا پیچ و خم مارپیچی بسیار تصفیه شده است.
عصر برنز، با تولیدات Castelluccio، اوج این صنعت سرامیک سیسیلی را نشان می‌دهد، اما با تشدید تماس‌های تجاری با دنیای میسینی اژه و به طور کلی با حوضه مدیترانه، فرهنگ بومی عقب‌نشینی می‌کند که توسط برتری تکنولوژیکی محصولات از بین رفته است.
بین سالهای 416 و 413، شکست سختی که آتنیان در سیراکوز متحمل شدند، بسته شدن بازارهای سیسیلی به روی واردات محصولات یونانی را تعیین کرد.
بنابراین، یک صنایع دستی محلی بسیار شکوفا دوباره متولد می شود که قادر به بیان هنری مستقل و بسیار بدیع است، مانند آنچه در نیمه اول قرن سوم قبل از میلاد رخ داد.
توسط نقاش لیپاری به طور مهلکی، ظهور روم، تبدیل سیسیل به استان دوردست امپراتوری، شروع به انحطاط اقتصادی و فرهنگی کرد که با ظهور اعراب برطرف شد.
این فرهنگ عرب است که سیسیل را به جزیره کوره ها تبدیل می کند. هر جا خاک رس باشد، کوره ای برمی خیزد. فنون جدید سرامیک لعابدار و درخشندگی فلزی توسعه یافته و زبان مجازی نزدیک به فرهنگ اسلامی نیز در حال گسترش است. با این حال، دوره‌ای از شکوه و شکوه که ابتدا با نورمن‌ها و متعاقباً با آنژوین‌ها و آراگونی‌ها ادامه می‌یابد.
