POV مخفف نقطه نظر است. بنابراین، نماهای POV در هلی شات دوربین دار اسباب بازی همه چیز را از منظر یک شخصیت خاص نشان می دهد. این یک تکنیک موثر برای کشاندن بیننده به صحنه عمل با دادن زاویه دید اول شخص به او است.
بسیاری از فیلم های تاریخ با موفقیت از این تکنیک استفاده کرده اند. می توانید چند نمونه معروف را در حلقه ویدیوی بالا مشاهده کنید.
به طور معمول، یک عکس POV بعد از یک عکس متوسط یا کلوزآپ می آید که در آن کاراکتر را می بینید که به چیزی نگاه می کند سپس با یک POV مستقیماً به پرسپکتیو آنها می پرید تا ببینید آنها به چه چیزی نگاه می کنند.
به طور معمول، یک شات ثابت، یک شات واید یا یک عکس با زاویه باز اضافی است.
این به این دلیل است که از آنها برای تعیین زمان و مکانی استفاده می شود که داستان شما در آن اتفاق می افتد.
بسته به اینکه چه مقدار زمینه را باید به بیننده بدهید، نماهای ایجاد شده می‌توانند اندازه‌های عکس دوربین متفاوتی داشته باشند.
اگر می خواهید نشان دهید که در یک شهر خاص هستید، یک عکس عریض شدید از زاویه هوایی اغلب مفید است.
در مواقع دیگر، شما فقط باید بیرون ساختمان را نشان دهید تا مشخص کنید شخصیت ها کجا هستند.
این زاویه دوربین نشان می دهد که شما به سوژه بالا نگاه می کنید. چقدر پایین؟
این بستگی به این دارد که می خواهید با این عکس بگویید اما از نظر فنی، هر چیزی زیر سطح چشم سوژه در حال حاضر یک عکس با زاویه پایین است.
هنگامی که دوربین تقریباً در سطح زمین قرار می گیرد، به آن دید کرم نیز می گویند.
به طور کلی، شما از این زاویه عکاسی دوربین برای بزرگ و قدرتمند نشان دادن سوژه استفاده می کنید یا به این دلیل که می خواهید چیزی بلند پشت سوژه خود را در کادر قرار دهید.
